2018-03-01 11:26
ចង់ប្តូរការងារ ឬ កំពុងស្វែងរកការងារ ផ្វើសារឥឡូវនេះ
Answer 1
វប្បធម៌-អរិយធម៌ខ្មែរបច្ចុប្បន្ន ដែលជាលទ្ធផលនៃការវិវត្តដ៏យូរលង់បានប្រសូតចេញពីមូលដ្ឋានគ្រឹះ “ខ្មែរ-មន ឬមន-ខ្មែរ និងឥណ្ឌា” ដែលគេពុំអាចផ្តាច់ចេញពីគ្នាបានឡើយ ហើយភាពសំយោគដ៏ស្អិតរមួតនេះហើយ ដែលធ្វើឱ្យ វប្បធម៌-អរិយធម៌ជាតិខ្មែរមានភាពសម្បូរបែប និងត្រចេះត្រចង់។
តាមពិត មុនភាពសំយោគដើមនេះ ដែលផ្តើមឡើងនាសម័យប្រវត្តិសាស្ត្រ ឬមុននេះបន្តិច វប្បធម៌ខ្មែរមានលក្ខណៈជាតិខ្លួនមកហើយ។ លក្ខណៈសម្បត្តិពិសេសនេះ ត្រូវបន្តដោយសហគមន៍ដែលស្ថិតក្នុងអម្បូរមន-ខ្មែរ នៅឥណ្ឌូចិន និងនៅម៉ាឡាយូ (មលាយូ) រហូតដល់សព្វថ្ងៃដែលរស់នៅតំបន់ខ្ពង់រាប ឬតាមតំបន់ព្រៃភ្នំ ហើយដែលពុំអាចទទូលឥទ្ធិពលពីឥណ្ឌា ចិន ឬអឺរ៉ុបនៅឡើយ ។
ដូចនេះ ប្រវត្តិវិទូ ឬអ្នកស្រាវជ្រាវខាងវប្បធម៌ខ្មែរ មិនត្រូវបំភ្លេចនូវចក្ខុវិស័យចម្បង ដែលទាក់ទិននឹងកំណើតព្រមទាំងការវិវត្តនៃវប្បធម៌ខ្មែរនេះឡើយ។ ពោលគឺពួកគេត្រូវស្គាល់អំពីប្រភពនៃវប្បធម៌-អរិយធម៌ដើមរបស់ ជនជាតិខ្មែរយ៉ាងជាក់ច្បាស់ ហើយមិនត្រូវបំភ្លេចនូវវិភាគទានដ៏ថ្លៃថ្លាពីប្រទេសឥណ្ឌាក្នុងការ សាងសង់នូវមូលដ្ឋានគ្រឹះរបស់សង្គមខ្មែរក្នុងអតីតកាលក៏ដូចក្នុងបច្ចុប្បន្នភាពដែរ។
យ៉ាងណាមិញ ពួកគេក៏មិនត្រូវបំភ្លេចបំបាត់ដាននូវរាល់តួនាទីជាប្រវត្តិសាស្ត្រ បស់ជនជាតិខ្មែរ និងកុលសម្ព័ន្ធមន-ខ្មែរ ដែលកំពុងរស់នៅពាសពេញដេរដាសទូទាំងភូមិភាគអាស៊ីអាគ្នេយ៍នេះដែរ ព្រោះថាជនជាតិខ្មែរគឺជាជនជាតិចាស់ ហើយមានសាវតារដ៏យូរលង់មួយ។
ជារួមមក គេត្រូវស្គាល់នូវវប្បធម៌ខ្មែរដើមដែលបានចាប់បដិសន្ធិឡើងច្រើនពាន់លានឆ្នាំមុនការហូរចូលនៃវប្បធម៌ឥណ្ឌា អ្វីដែលគេហៅថាឥណ្ឌូរូបនីយកម្ម និងការកាត់ផ្សំជាមួយអម្បូរចិនដែលធ្វើឱ្យសម្បុរស្បែកមានលក្ខណៈជ្រះបន្តិច។
អ្វីដែលទើបពោលខាងលើ គឺជាក្បួនខ្នាតក្រឹត្យក្រមតែមួយគត់ ប្រកដោយលក្ខណៈវិទ្យាសាស្ត្រដែលអាចជម្រុញ គ្រប់ការស្រាវជ្រាវរាវរកអំពីវប្បធម៌ខ្មែរឱ្យមានលក្ខណៈត្រឹមត្រូវ និងប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់។ ជាការសោកស្តាយណាស់ដែលរហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ ការខ្វះខាតផ្នែកឯកសារក៏ដូចជាធនធានមនុស្ស និងសតិសម្បជញ្ញៈក្នុងការសរសេរឯកសារស្រាវជ្រាវដែលមានអត្ថប្រយោជន៍ និងមានលក្ខណៈវិទ្យាសាស្ត្រអន្តរជាតិដោយអ្នកនិពន្ធខ្មែរមួយចំនួននៅតែមាននៅឡើយ។ ដូចនេះហើយ ពួកគេមិនអាចឈានទៅរកសច្ចភាព ឬផ្តល់យុត្តិធម៌ជូនវិស័យវប្បធម៌ និងប្រជាជនខ្មែរនៅឡើយ ក្នុងខណៈដែលមានការបំភ្លៃ ឬបំភ័ន្តប្រវត្តិសាស្ត្រជាតិរបស់ខ្លួន។ ក្នុងន័យនេះហើយ ដែលគេត្រូវតែបំពេញកង្វះខាតដោយបំប៉ននូវចំណេះដឹង ទូទៅឱ្យបានធំទូលំទូលាយឱ្យបានច្រើនជាអតិបរមា ដែលជាត្រីវិស័យចម្បងដើម្បីអភិវឌ្ឍការចេះដឹងសកលមួយប្រកបដោយសុភ វិនិច្ឆ័យដែលអ្នកប្រាជ្ញអាចទទូលស្គាល់ជាផ្លូវការបាន។
សរុបសេចក្តីមក គ្រប់ការនិយាយអំពីវប្បធម៌ខ្មែរ គេត្រូវផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់លើទស្សនៈជាមូលដ្ឋានខាងលើនេះជាមុន សិន។ បើពុំដូច្នេះទេ គេនឹងមិនអាចនឹងឈោងទៅចាប់នូវគំនិតឧបសំយោគមួយដែលជាខ្លឹមសារ ស៊ីជម្រៅពិតរបស់ព្រលឹងជាតិយើងបានជាដាច់ខាត។ ដូច្នេះហើយ កូនខ្មែរគប្បីសិក្សាស្រាវជ្រាវឱ្យបានច្បាស់អំពីវប្បធម៌ និងអរិយធម៌ខ្លួនឯងឱ្យបានកាន់តែទូលលំទូលាយឡើង៕