ការស្តារព្រះពុទ្ធសាសនាឲ្យរស់ និងរីកចម្រើនត្រូវបានគេចែកចេញជាបីដំណាក់កាលគឺ៖
ក. ដំណាក់ទី១ សម័យសាធារណៈរដ្ឋប្រជាមានិតកម្ពុជា
- ព្រះពុទ្ធសាសនាត្រូវ បានរស់រានមានជីវីតឡើងវិញ
- ព្រះវិហារ កុដិ វត្តអារាម ត្រូវបានរៀបចំជួសជុល និងកសាងឡើងវិញ
- ពិធីបំពេញផ្នួលត្រូវបានរៀបចំឡើងវិញ
- យុវជនអាចចូលសាងផ្នួសនៅក្នុងវត្ត
- គម្ពីរដីកា ក្បយនច្បាប់ ធម្មវិន័យនៃព្រះពុទ្ធសាសនា ត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យបោះពុម្ពឡើងវិញ
ខ. ដំណាក់ទី២ សម័យរដ្ឋកម្ពុជា ( ១៩៩០ . ១៩៩៣ )
- ព្រះពុទ្ធសាសនាត្រូវបានក្លាយជាសាសនារបស់រដ្ឋ
- ប្រជាជនមានសិទ្ធិសេរីភាពខាងជំនឿកាន់តែទូលាយ
- យុវជនដែលសាងផ្នួសបានកើនឡើងជាលំដាប់
- ការកសាង និងការជួសជុលវត្តអារាម ព្រះវិហារទាំងឡាយកាន់តែច្រើនឡើងៗ
- ការប្រារព្ធពិធិបុណ្យផ្សេងៗលំនាំសាសនា និងប្រពៃណីត្រូវបានប្រារព្ធយ៉ាងទួលំទូលាយ
- ពុទ្ធសាសនាបណ្ឌិតដែលជាផ្នែកនៃព្រះពុទ្ធសាសនាត្រូវបានរៀបចំដំណើរការឡើងវិញក្នុងឆ្នាំ១៩៩២ ។
គ. ដំណាក់ទី៣ ពីឆ្នាំ១៩៩៣ដល់បច្ចុប្បន្ន
- ការបើកទូលាយការអភិវឌ្ឍន៍វិស័យជំនឿសាសនា
- ចំនួនវត្ត និងព្រះសង្ឃមានការកើនឡើងយ៉ាងខ្លាំង
- មានការកើនឡើងសាលាធម្មវិន័យ និងសាលាពុទ្ធិកបឋមសិក្សានៅតាមខេត្តនានា
- សាលាពុទ្ធិមធ្យមសិក្សាទាំងនៅភ្នំពេញ និងតាមខេត្ត
- ពុទ្ធិមហាវិទ្យាល័យក៏បានបើកឲ្យដំណើរការ ។
ដូចនេះការស្តាររឡើងព្រះពុទ្ធសាសនាឲ្យរស និងរិកចម្រើនឡើងវិញត្រូវបានគេចែកជាបីដំណាក់កាលគឺ សម័យសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតកមម្ពុជា សម័យរដ្ឋកម្ពុជា និងសម័យព្រះរាជាណចក្រកម្ពុជាទី២ ។