តើពាក្យ ហ្វូណនមានន័យដូចម្តេច តាមទស្សនៈប្រវត្តិវិទូមួយចំនួន ?

ពាក្យហ្វូណន បើតាមទស្សនៈប្រវត្តិវិទូមួយមានអត្ថន័យដូចជា៖

          លោកព្រូម ធ្លាប់សិក្សាលើគ្រាប់ឈាមខ្មែរ និងព្នង ដែលជាពិន្ទុ​ទាំងពីរនេះ មានដើមកំណើតតែមួយដូចគ្នា ។ ម្លោះហើយ ប្រហែលខ្មែរជំនាន់ដើម ហៅខ្លួនឯងថា ព្នង ទើបពេលពួកចិនមកដល់ ឮខ្មែរបុរាណហៅខ្លួនឯងដូច្នេះក៏បានសរសេរត្រាប់សូតាម ទើបចេញជាពាក្យហ្វូណន ឬប៊ីយោណាមនេះឡើង  ។

          លោក ហ្សក សឺដេស បានពន្យល់ថាចិនរាយការណ៍ថាហ្វូណនមានគោរម្យងារគូឡុង = កុរុង = ក្រុង = ស្តេច ។ សម័យបុរាណខ្មែរបូជាព្រះនៅភ្នំ នាំឲ្យគេហៅថា កុរុងវ្នំ = ស្តេចវ្នំ ។ អ្នកប្រាជ្ញខ្មែរជំនាន់មុន ជឿជាក់លើរឿងនេះហើយនាំគ្នានិយមការបកប្រែពាក្យ ហ្វូណនថាជានគរភ្នំ ។

          នៅក្នុងសៀវភៅប្រវត្តិសាស្រ្តកម្ពុជា របស់លោកសាស្រ្តាចារ្យ វង់ សុធារ៉ា ​និងណុប សុខា បានឲ្យដឹងថា ជនជាតិនោះហៅឈ្មោះជនជាតិមួយទៀត តាមតែពាក្យជនជាតិនោះហៅខ្លួនឯងឡើយ ដូចជាខ្មែរហៅវៀតណាម ថាយួន ហៅភារត់ ថា ក្លិង ហៅអឺរ៉ុបថា បារាំង ហៅចុងក័រថា ចិន វៀតណាមហៅសូវៀតថា លៀនសូ ហៅខ្មែរថា កាវមឿង ( អ្នកមាន ) ចិនហៅខ្មែរសម័យអង្គរថា ចេនឡា​ បើទុកជាជីវ តាក្វាន់បញ្ជាក់ថាជនជាតិនេះហៅខ្លួនឯងថា កាមពូចឺក៏ដោយ ។

          ហេតុនេះពាក្យ ហ្វុ ឬ ហ្វូមានន័យថា មានទ្រព្យសម្បត្តិសម្បូណ៌ឬអ្នកមាន ដូចគ្នានឹងគំនិតយួនបុរាណហៅខ្មែរដែរ ។ ពាក្យបន្ទាប់ ណន ឬ ណាម មានន័យថា ត្បួង ដូចពាក្តវៀតណាម មានន័យថា វៀតខាងត្បូង ដូច្នេះឯង ។

          ដូចនេះពាក្យ ហ្វូណន មានន័យថាប្រទេសអ្នកមានខាងត្បូង ឬមហាសាលខាងត្បូងទៅវិញទេ ។