មាគា៌នយោបាយកំណត់ថ្លៃរបស់អ្នកលក់រាយមានដូចជា ៖
- ការខ័ណ្ឌព្រំដែនថ្លៃ (Price Lining) ទាក់ទងនឹងអ្នកលក់រាយម្នាក់ដែលដាក់ព្រំដែនថ្លៃ ឬតំបន់ថ្លៃនិងលក់តែត្រឹមថ្លៃនៅក្នុងព្រំដែននោះ ។ ការនេះធ្វើឲ្យសេចក្តីសម្រេចក្នុងការកំណត់ថ្លៃរបស់ក្រុមហ៊ុនងាយយ៉ាងជាក់ស្តែង ។ ប៉ុន្តែជាការអកុសល វាធ្វើឲ្យមានការស្មុគស្មាញនៅក្នុងសេចក្តីសម្រេចទិញដោយបង្ខំឲ្យក្រុមហ៊ុនទិញរបស់របរដែលសមនឹងព្រំដែននៃថ្លៃមួយ ។
- ការកំណត់ថ្លៃចម្លែក (ឬគេហៅម្យ៉ាងទៀតថា ជាការកំណត់ថ្លៃបែបចិត្តសាស្រ្ត) ជាប់ទាក់ទងនឹងការដាក់ថ្លៃចម្លែកដូចជា ៤.៩៥ដុល្លា ផ្ទុយពីក៥.០០ដុល្លា ដើម្បីឲ្យមើលឃើញថាហាក់ដូចជាថោកជាង ។ តែយ៉ាងណាក្តី ការកំណត់ថ្លៃចម្លែកក៏ត្រូវបានប្រើធ្វើជាបច្ចេកទេសត្រួតត្រាមួយផងដែរ ដើម្បីបង្ខំឲ្យអ្នកលក់ធ្វើការផ្លាស់ប្តូរ និងធ្វើជាមធ្យោបាយសម្រាប់បង្កើតថ្លៃឲ្យនៅស្មើនៅទីណាដែលមានការទាក់ទងនឹងពន្ធដាលើការលក់ ។
- ការកំណត់ថ្លៃលក់ខាតដើម (Loss-leader Pricing) របស់លក់ខាតដើម គឺជាផលិតផលមួយដែលលក់ខាតដើម្បីទាក់ទាញអ្នកទិញឲ្យចូលមកហាង ។ គំនិតនេះ គឺថាកាលណាអ្នកប្រើប្រាស់បានចូលហាងហើយ មុខរបស់ដទៃៗទៀត នឹងត្រូវបានគេទិញតាមថ្លៃដែលគេកំណត់ ។ ជាទូទៅការនេះ វាទូទាត់ឲ្យអ្នកលក់រាយច្រើនជាងការដែលគេខាតទៀត ។
- ការបញ្ចុះតម្លៃ បានដល់វិធីប្រតិបត្តិក្នុងការបន្ថយថ្លៃទំនិិញដែលគេលែងចង់ត្រូវការ ឬទំនិញដែលលក់ក្រចេញ ដើម្បីជំរះវាឲ្យអស់យ៉ាងឆាប់រហ័ស ។
