ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទូន្មានថា “អត្តាហិ អត្តនោ នាថោ” តើមានន័យដូចម្តេច?

ទស្សនៈរបស់ខ្លួនព្រះអង្គអប់រំមនុស្សទាំងអស់៖

• មានជំនឿលើខ្លួនឯង ចេះធ្វើម្ចាស់លើខ្លួនឯង
• ចេះតស៊ូព្យាយាម អត់ធ្មត់ចេះជំនះនឹងឧបសគ្គ
• តម្កល់ចិត្តអារម្មណ៍ សតិ ដោយភ្ញាក់រលឹក និងការប្រុងប្រយ័ត្ន
• ពឹងលើសមត្ថភាព និងកម្លាំងផ្ទាល់ខ្លួនជាជាងពឹងលើកម្លាំងក្រៅខ្លួន
• អប់រំមិនឱ្យជឿលើព្រេងវាសនា ឬព្រហ្មលិខិត
• មានគំនិតសុទិដ្ឋិនិយមនិងសម្មាទិដ្ឋិ
• រកវិធីសង្គ្រោះខ្លួនដោយខ្លួនឯង
• មិនពឹងលើអបិយជំនឿ មិនសមហេតុផល
• ឱ្យប្រើអស់លទ្ធភាព(ទាំងកម្លាំងកាយ ចិត្ត និងប្រាថ្នា) ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាដោយខ្លួនឯង។

ឧទាហរណ៍​៖ សិស្សត្រូវខិតខំរៀនសូត្រ សិក្សាស្រាវជ្រាវ បង្កើនសមត្ថផាពផ្ទាល់ខ្លួន ពេលប្រឡងត្រូវពឹងលើ ចំណេះខ្លួនឯង មិនពឹងលើការបែរបន់ មន្តអាគម ស្រោចទឹក... ឬពឹងលើការលួចចម្លងឯកសារ ឬលួចចម្លងពីអ្នកដទៃនោះឡើយ។

ប៉ុន្តែពុទ្ធភាសិតនេះមិនមែនអប់រំឱ្យមនុស្សេកោ ឬមានមោទនៈភាពចំពោះខ្លួនឯងហួសហេតុដោយមិនពឹងពាក់អ្នកដទៃនោះទេ តែលោកឱ្យយើងមានទម្លាប់ពឹងលើខ្លួនឯងជាមុនសិន ដូចជាពំនោលថា “ចូរអ្នក ជួយខ្លួនឯងជាមុនសិនទើបទេវតាជួយអ្នកជាក្រោយ”។